دارورسانی درون گونه ای یک جایگزین مناسب برا ی تجویز دارو از راه خوراکی و یک روش مناسب تجویز، جهت عملکرد سیستمیک و موضعی دارو است. جذب عوامل درمانی از حفره ی دهان باعث ورود مستقیم این عوامل به گردش خون سیستمیک می شود. بنابراین از اثر گذر اول کبدی و تخریب گوارشی ممانعت به عمل می آید .

هدف از این مطالعه، توسعه و توصیف فیلم های داخل گونه ای دیکلوفناک سدیم بوده است.

مواد و روش ها:  فیلم های داخل گونه ای دیکلوفناک سدیم با استفاده از روش تبخیر حلال تهیه شدند. اودراژیت L100-55 به عنوان پلیمر تشکیل دهنده فیلم و هیدروکسی پروپیل متیل سلولز و پلی وینیل پیرولیدون K-25 به عنوان پلیمرهای مخاط چسب مورد استفاده قرار گرفتند. تأثیر مقدار و نوع پلیمر در سرعت آزادسازی دارو، سرعت تورم، فرسایش و قدرت مخاط چسبی فیلم ها بررسی شد.

یافته ها: افزودن هیدروکسی پروپیل متیل سلولز K₄M  باعث کاهش سرعت رهش دارو می شود اما اضافه نمودن پلی وینیل پیرولیدون  K-25 باعث افزایش سرعت آزادسازی دارو می گردد. افزودن پلیمرهای هیدروفیل افزایش قابل توجهی در درصد تورم فیلم ها دارد. هم چنین افزودن هیدروکسی پروپیل متیل سلولز K₄M  باعث کاهش درصد فرسایش و افزایش قدرت مخاط چسبی می گردد.

استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فیلم های داخل گونه ای اودراژیت L100-55 به خوبی می تواند به عنوان حامل مخاط چسب در دارورسانی داخل گونه ای سیستمیک برای داروهای با متابولیسم بالای گذر اول کبدی، مورد استفاده قرار گیرد. هم چنین نتایج به دست آمده از این مطالعه، اثر پلیمرهای هیدروفیل بر الگوی رهش دارو و دیگر خصوصیات فیلم ها را اثبات می کند.

مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران

دوره بیست و چهارم شماره 113 خرداد سال 1393 (103-92)

نویسندگان: جعفر اکبری، مجید سعیدی، کتایون مرتضی سمنانی، مسعود عامری